1970'li yıllarda, Ankara'daki bazı diplomatik çevrelerde, Fahir Armaoğlu'nun da şahidi olduğu bir söylenti dolaşır. Buna göre, Suudi Hükümeti, Türkiye'den 3 milyar dolar karşılığında, Hırka-i Şerif'i, yani Yavuz Selim'in 1517'de Mısır'dan getirdiği Hz. Peygamber'in Hilâfet Hırkası'nı kendisine vermesini ister. 

 

Bundan yaklaşık 15 yıl sonra da, Başbakan Turgut Özal, 1985'te Suudi Arabistan'ı ziyaretinde, Kral Fahd'la özel sohbetinde, "iki ülkenin bir araya gelerek, İslam dünyasının ekonomik ve siyasi açıdan ilerlemesine öncülük edebileceğini" söyler. Özal'ın bu teklifine Fahd'ın cevabı, Amerikalılar ve İngilizleri ima ederek "Kendilerine olan sadakatimizi şimdi de sizinle mi test ediyorlar?" şeklinde olur. 

 

Latin, Slav, Müslüman ve Cermen Birliği gibi, büyük ve uzak hedefli emeller; ancak ve ancak "üstün kuvvet" veya "müşterek ciddi menfaat"lere dayandığında gerçekleşmeye mazhar olabilir. Tarih boyunca İslam dünyasının liderliğini temsil eden Hilafet makamına da, daima döneminin en kuvvetli Müslüman devleti nail olmuştur. 

 

Hilafet'in devletten devlete intikali de, daima zafer ve fetihlerin neticesidir. Mesela Hilafet makamının, Hz. Ali'den Emevi Hanedanı'na intikali, 657 yılında başlayan Sıffin Muharebeleri'nden 661 yılına kadar 4 sene sürmüş mücadelelerin neticesinde temin edilmiştir. Emeviler'den Abbasiler'e intikali de meşhur Horasanlı Ebu Müslim'in 747'den 750'ye kadar üç sene süren kanlı mücadelesinin sonucudur. Tıpkı bunlar gibi Osmanlı'nın da Hilafet makamına nail olması, Yavuz Sultan Selim'in Mısır seferiyle mümkün olmuştur. Yani hem Emeviler, hem Abbasiler ve hem de Osmanlı, hilafetlerini-liderliklerini, dünyaya ve daha da önemlisi İslam alemine, askeri üstünlükleri sayesinde kabul ettirebilmişlerdir. 

 

Birleşme nasıl mümkün olur? 

 

Arapları ancak İslamiyet'in telkin ettiği vahdet ruhu bir müddet için birleştirebilmiş, bu da 622'den Emeviler'in bitişi 750 yılına kadar, ancak 128 sene sürmüştür. Yani Araplar, 750 senesinden bugüne kadar, tam 1265 yıldır dağınık yaşamaktadır. Arap milletlerinin de Balkan milletlerinin de siyasi yahut idari birlik kurabilmeleri ancak Türk hakimiyeti altında mümkün olabilmiştir. Peki bugün, geniş veya mahdut manalarda, Türk-İslam Birliği'ni tahakkuk ettirebilecek kuvvet, müşterek zaruret ve menfaat var mıdır? Türkiye'nin bölgesel liderliğine ilk itiraz eden olmaları en muhtemel Mısır ve İran, terörün 35 yıldır devam ediyor olmasını öne sürerler mi? Türkiye'nin, Türk- İslam ülkeleri üzerinde bir çeşit hegemonya tesis etmek ve bu ülkeleri, kendi politikalarını desteklemede kullanmak isteyeceğine dair kuşkular nasıl giderilebilir? 

 

"Ey cin ve insan toplulukları! Göklerin ve yerin sınırlarını aşıp öteye (Uzay'a) geçebilirseniz haydi geçin! Ama üstün bir güç olmadıkça geçemezsiniz." Rahman Suresi'nin bu ayetinde de "zafer" ve "yeni bir dünya"nın ancak "üstün bir güç"le mümkün olduğuna işaret vardır. 

 

Türkiye'nin bölgesel liderliği önündeki esas ilk engel, Türkiye'yi desteklemekle kendi öz menfaatlerinin baltalanacağına inanan, ırk ve din kardeşi olduğu ülkelerdir. 

 

Hilafet, Ruhani bir makam değildir, dünyevi iktidar sahibi olmak gerekir. Bölgesel/küresel liderlik, rıza ve rica ile olmaz, üstün güç ister, bazen "yaptım, oldu" demeyi, fiili durum yaratmayı gerektirir. ABD'nin de, Batılı Hıristiyan kardeşleri arasında dahi liderliği, rızaya değil, güce dayanmaktadır. Bu yolda, Türkiye'nin ihtiyacı olan şey, Yüksek Siyaset, Yüksek Teknoloji ve Yüksek Sermaye'dir. Anahtar, Yüksek Siyaset'tir.